Vorige week was de laatste afspraak bij mijn therapeuten waar ik twee jaar ben geweest. In verband met een nieuwe diagnose ben ik voor behandeling overgestapt naar een andere zorgaanbieder. Gelukkig gaat het ondertussen ook veel beter met mij, waardoor het afscheid een positieve noot had.
Het was een heel mooi en ontroerend gesprek. Aan het einde zei de psycholoog: “We hebben iets voor je.” Ik was helemaal verrast! Ze reikte me een pakketje aan. Het bestond uit een hele lieve kaart, een potje honing van eigen bijen, een reep chocolade en, het mooiste van alles, een zwarte canvas tas met witte letters: Shopping is cheaper than therapy, stond erop. De eerste gedachte die bij mij opkwam (‘wijn kopen is goedkoper dan therapie’) was misschien niet helemaal wat ze bedoelden, maar ik begreep de boodschap. Ik nam de tas dankbaar in gebruik.
Vandaag was ik, met mijn tas, onderweg naar de supermarkt en ik vroeg mij af waarom ik zo blij ben met de tas. Ik draag hem met trots! Ik ben trots omdat ik mezelf en mijn problemen zie en erken. Trots omdat ik kan zeggen dat ik therapie heb en dus aan de problemen werk. Trots dat ik iets aan mijn problemen doe. Trots dat ik veerkrachtig ben gebleven. Trots op mijn doorzettingsvermogen.
Ik ben ook trots dat ik voor de effecten van psychische problematiek durf uit te komen. Er zijn zovelen die zich nog verbergen uit angst (ik was en ben soms één van hen). Open zijn over waar ik mee strugglede leverde hulp op en begrip. Of in ieder geval acceptatie, kennis en ervaring.
Ik weet niet of ik de tas had gekocht als ik hem was tegengekomen. Juist doordat het aan mij gegeven is, heeft het extra waarde. Het is een subtiele boodschap naar de buitenwereld.
Therapie is oké en net zo normaal als shoppen.
(Deze tekst is ook verschenen op dsmmeisjes.nl op 30 juni 2020)