Mijn boek is helemaal af en gepubliceerd. Binnenkort zal dat gevierd worden met de boekpresentatie. Hierbij alvast een voorproefje uit het voorwoord over waarom ik mijn verhaal tot een boek heb verwerkt.
Ooit schreef ik dit:
Wie weet breng ik ooit een boek uit. Dat zal er dan op gericht zijn om mensen te inspireren en een signaal af te geven. Voel je niet schuldig en weet dat je niet gek bent. Want het blijft een feit dat deze maatschappij psychische klachten nog maar moeilijk erkent en accepteert. Ik merk een
taboe. Dat terwijl mensen het ondertussen mega interessant vinden. Er worden series en films over gemaakt, boeken geschreven, mensen hebben het er veel over. Het is een hot- item. Maar het is ‘harde’ aandacht. Daarmee bedoel ik dat het intrigerend, interessant en vermakelijk is. Er is dus geen ‘zachte’ aandacht, daarmee doel ik op betrokkenheid, interesse in personen,
erkenning en steun voor mensen die er last van hebben.
Yeah I know dat het een moeilijk onderwerp is, maar dat moet toch geen reden zijn het maar te negeren, het van je af te duwen, of nog erger, mensen erom te verachten. Klasgenoten hebben mij veracht, achter mijn rug om over mij gepraat en geruzied en gingen voor mij invullen in plaats van vragen. De enige manier om begrip te krijgen voor mensen met
psychische klachten is door vragen te stellen en te luisteren naar hun verhaal. Want paniek is niet iets dat je voor de lol hebt of iets dat ‘zomaar’ ontstaat. Een pokerface is niet mijn echte ik, maar mijn buitenkant. Natuurlijk weet ik, dat je aan mijn buitenkant bijna niets ziet. Dat zegt niet,
dat er niets is. Het is niet zo dat wanneer je niets ziet, er ook niets aan de hand is. Dat is juist het grootste punt. Iedereen heeft issues, alleen de één iets meer dan de ander. De één gaat er makkelijker mee om dan de ander. De één heeft ze nu en de ander krijgt ze later of heeft het al gehad. We hoeven elkaar niet te begrijpen maar te accepteren. We hoeven ons niet te
verantwoorden maar kunnen wel uitleg geven.