EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) is een therapie die helpt bij het verwerken van (traumatische) ervaringen en kan breed worden ingezet. Bij mij werkt het goed en ik krijg daardoor het gevoel echt trauma’s op te ruimen. Wat bij mij niet helemaal meewerkt zijn sterke overtuigingen die mij dan blokkeren of dissociatie die het proces kunnen vertragen. Dat merkte ik bij mijn vorige therapeut. Uiteindelijk is het ook gestaakt omdat ik niet ‘stabiel’ genoeg was. Een jaar later wilde ik het weer aangaan, maar nu anders. Ik kwam terecht bij een CREF-therapeut die onder andere EMDR geeft op het paard. Geweldig!
Goed, ik ben dan wel een ‘paardenmeisje’ maar je hoeft dat niet te zijn voor deze vorm van therapie. Het paard waar ik op mocht zitten was niet heel groot en hij had een sterke, brede rug. Het was een Tinker, dat is een rustig en koudbloedig paardenras. Je wordt létterlijk gesteund en gedragen terwijl je de ervaringen ophaalt. En een paard is een levend wezen dus het kan dan ook voorkomen dat het soms een stapje zet of rustig een bepaalde kant op loopt. Het voelde zo vertrouwd en hij liep langzaam, daardoor maakte het niets uit. Daarnaast had de therapeute hem gewoon vast aan het touw. Het brengt je terug in het hier en nu. Je voelt de ademhaling en het is heerlijk om met mijn vingers door de manen te strijken.
Op een bepaald moment in de sessie begon ik een beetje te ‘zweven’, oftewel, ik raakte meer uit contact. Op dat moment voelde ik een zacht tikje tegen mijn linkervoet. De Tinker raakte met zijn neus mijn voet aan, alsof hij wilde zeggen ‘Kom even terug naar de aarde’.
Wat ook prachtig is aan paarden, is dat ze niet (ver)oordelen. Oftewel, je kunt het niet ‘fout’ doen. Daardoor kon ik overtuigingen (zoals dat ik me aanstelde) loslaten. Paarden kunnen daardoor ook geweldig zijn in paardencoaching waar je nieuw gedrag kunt oefenen. Dat is moeilijk, maar heel leerzaam en waardevol.
De weide waarin we aan het werk waren was vrij groot. Verderop stond een groepje andere paarden hooi te eten. Op het moment dat het emotioneel moeilijk voor mij werd kwamen ze in een cirkel om mij heen staan. Bizar! Het versterkte mijn gevoel van steun.
Bij mijn vorige psycholoog volgde ik een lichtje op een lichtbalk en dat was voor mij niet ideaal omdat ik mezelf daar vrij snel in kon verliezen. Nu volgde ik de vingers van de therapeute en dat was goed (vingers volgen komt overigens vaker voor). Een andere optie in deze situatie is bijvoorbeeld je ogen bewegen van het linkeroor naar het rechteroor en weer naar het linkeroor van het paard. Op sommige momenten tikte de therapeut op mijn knieën om zo mijn aandacht erbij te houden.
Het was zo helpend, steunden, waardevol! De uitstraling en draagkracht van het paard hebben mij enorm geholpen in die sessie. Ik heb in snel tempo een ervaring kunnen ‘opruimen’. Want ik hoefde het niet alleen te doen. Het paard was er voor mij.
(Deze tekst is ook verschenen op dsmmeisjes.nl op 2 november 2020)