Het is juni 2016 en er is met mij nog niets aan de hand. Geïnspireerd door een goede vriendin van de familie die net haar boek gepresenteerd heeft, begin ik met schrijven. Voor mijzelf en zonder duidelijk doel. Wel voelde het alsof er veel zou gaan veranderen, ik had nog geen idee wat. En ja, er is nogal wat veranderd en wat ben ik dankbaar dat ik ben blijven schrijven. Alle tekst vormde een archief waardoor ik mezelf kon gaan begrijpen en nu zelfs anderen kan helpen.
Geen dagboek, nee, dat interesseerde me niet. Ik noemde de notitieboekjes over mijn leven ‘storybooks’, ze vertelden mijn verhaal en niet mijn dag. De pagina’s vulde ik met gedichtjes, gedachten, gevoelens, gebeurtenissen, ervaringen en tekeningen. Schrijven deed ik ook alleen als er iets te vertellen was. Van een fijne bezigheid werd het op gegeven moment een soort zelfhulp-instrument. Ik wilde mezelf gaan begrijpen en schrijven hielp me mijn gedachten te ordenen. Er ontstonden problemen en schrijven werd een vorm van communicatie. Als ik iets niet kon of durfde te vertellen, dan schreef ik het op en gaf ik het aan een hulpverlener. Ik bleef schrijven en er ontstond een soort archief waar ik lessen uit kon leren. Wat is de rode draad? Wat zijn signalen die terug komen? Wat is helpend en wat niet? Schrijven kreeg een steeds grotere rol in mijn leven. Het werd ook een vorm van emotieregulatie, door het ‘van me af schrijven’.
Tekst is iets wonderlijks. Het is kunstig, helpend, confronterend en soms ook frustrerend. Hoewel je dezelfde taal spreekt (Nederlands bijvoorbeeld), zegt dat nog niet dat je elkaar ook begrijpt. Op zo’n moment bedacht ik een metafoor en schreef het uit. Op een poëtische en beeldende manier werd het mijn psycholoog meer duidelijk wat ik bedoelde.
Op 31 december 2019 vond ik het goed, ik sloot een deel van mijn leven af – om het op een andere manier aan te pakken. Ruim negen boekjes verder was er een heftig verhaal ontstaan. Alles uitgetypt kwam ik op 600 A4’tjes aan tekst. Een gedetailleerde beschrijving van hoe mijn psychische klachten zijn ontstaan en behandeld. Het meisje van 17 waar niets mee was, veranderde gaandeweg in een vrouw van 20 die op een gesloten psychiatrische afdeling terecht kwam door depressie en psychose – maar daar ook weer uit kwam. Dat was geen rechte lijn, meer een weg waarin ik veel zijpaden ben ingeslagen.
Ik realiseerde me dat ik iets heel waardevols in handen had. Een complete beschrijving van wat er in mijn hoofd en leven gebeurde op momenten dat studie, werk, depressie, (rand)psychose, vriendschap, EMDR, trauma, persoonlijkheidsproblematiek, alcohol, medicijnen en vele hulpverleners een rol speelden. Vanuit mijn omgeving werd ik gestimuleerd om er iets mee te doen en heel voorzichtig begon ik aan een project dat deze maand is afgerond: een boek, mijn boek. Mijn verhaal, van voor naar achter en aangevuld met teksten van anderen en foto’s. Toen ik begon had ik nooit gedacht dat dit er van zou komen. Het is er omdat ik openheid over psychische problemen wil creëren. Ik hoop gesprekken te starten, mensen te laten zien dat ze niet alleen zijn en ik hoop (toekomstige) hulpverleners inzichten mee te geven.
Begrip voor elkaar maakt de wereld mooier, laten we daar samen aan werken.
En ja, ik raad het echt aan om te schrijven om af te reageren, om te structureren, om te ontspannen en om te communiceren. Woorden dekken niet altijd alle lading, maar zijn een krachtig instrument in contact met jezelf en de wereld om je heen.
Deze tekst is ook verschenen op dsmmeisjes.nl op 2 december 2020.