De mooiste lessen komen vaak wanneer je het niet verwacht en wanneer je ze het hardste nodig hebt. Zo hield een kleine egel mij in 2017 een spiegel voor. Het maakt vandaag de dag nog steeds indruk.
Omdat er veel reacties kwamen op dit fragment uit mijn boek, deel ik het hier graag met jou.
Maandag 16 oktober 2017
Op dit moment ging het niet goed. Ik wist wel dat ik dood wilde, alleen nog niet precies hoe. Er spookten ontzettend veel vragen door mijn hoofd en ik besloot mijn hoofd even ‘leeg te maken’, dus ik liep naar buiten.
Toevallig zag ik een egel op straat lopen. Ik rende op de egel af, maar hij was totaal niet schuw en liep rustig door. Het hele pad naar de brug heb ik een meter in zijn (of haar) gezelschap gelopen op ongeveer een meter afstand. Dichterbij had gekund, maar dat zou niet lekker lopen. Ik begeleidde de egel over de brug, hij ging vervolgens langs de wal naar beneden, naar het water. Ik bleef staan, want ik wilde niet dat hij erin zou vallen en zou verdrinken. Net als dat ik niet wilde dat hij overreden zou worden door een auto of fiets of gegrepen door een hond.
Het ging steeds nét goed met dit egeltje bij het water. Hij gleed steeds uit maar het lukte hem uiteindelijk toch om weer naar boven te klimmen. Hij liep de andere weg over en liep het weiland in. Op zijn weg daarnaartoe stopte hij af en toe, waardoor ik naast hem knielde en in zijn prachtige kraaloogjes kon kijken. Ik vond het een wonderlijk en bijzonder beestje om te zien. Met de stekels die ontspannen waren, leek hij heel zacht. Hij waggelde een beetje op zijn smalle pootjes en onderzocht de omgeving continu. Het zou kunnen dat hij ziek was, want hij maakte rare geluidjes en het leek alsof hij niesde.
Ik vond hem wondermooi. Zo’n schattig, klein en dapper beestje dat zich letterlijk een weg baant tussen de bladeren en takken die net zo hoog liggen als hij zelf is. Het doorzettingsvermogen, het doorgaan. Net op het moment dat ik mijn leven om op te geven vind, kom ik zo’n krachtig egeltje tegen!
Terwijl hij steeds verder het weiland in waggelde, bedacht ik me dat ik me ontfermd had over dit kleine wezentje, voor zolang als ik dat kon. Ik heb wellicht niet veel voor hem betekend, maar ik heb hem in ieder geval begeleid op zijn weg. En bovenal ervoor gezorgd dat hij niet dood zou gaan. Ik heb het egeltje mogen bekijken in al zijn pracht en schoonheid. Ik heb ervan genoten dat ik van zijn bestaan af weet. Ik heb ervan genoten hem te ontmoeten en me over hem te kunnen ontfermen.
Volgens mij heeft het universum zojuist een les voor me geregeld… Ik ben het egeltje en mensen vinden het blijkbaar toch interessant en leuk om me te kennen. Ook al kunnen ze me misschien niet verder helpen, mijn gezelschap doet wellicht iets goeds. Dankjewel, lief, mooi, krachtig en dapper egeltje, dat je je vertoond hebt aan mij. Dankjewel voor het feit dat je leeft, je bent een heel mooi wezen!
Deze tekst is op 20 januari 2021 ook verschenen op dsmmeisjes.nl